Na de eerste 2 weken zijn we op verkenningstocht buiten Gobabis geweest. Het was mooi om op deze manier kennis te maken met de cultuur en de prachtige natuur van het land. De afstanden tussen dorpen/steden zijn ontzettend groot. Het verbaasde ons dat er veel groen te zien is, ondanks de schaarse regenval. Confronterend is toch wel iedere keer de kloof tussen rijkdom en armoede te zien: kinderen en mensen in gehavende kleding, straatverkopers (ook in de ‘middle of nowhere’) en krottenwoningen die je bij iedere plaats aantreft.

Wat we hier vooral moeten leren is ‘geduld’. Het is al een paar keer gebeurd dat een afspraak verzet is of dat we lang moesten wachten bij een betreffende locatie. De ‘aanvraag’ van het werkvisum voor ons beiden is eindelijk gelukt. Er werd erg kritisch naar gekeken. Dit kan ook als een zegen worden gezien. Het kantoor in Gobabis moet de documenten alleen controleren op volledigheid om het vervolgens naar het hoofdkantoor in Windhoek te sturen. 

De Bijbeltekst die we hebben gekozen is ons ook tot steun geweest, omdat dingen vaak anders liepen dan wij hoopten. Achteraf zie je vaak pas in dat dit een doel heeft gehad. Wat we hebben gemerkt is dat God vooral ook in de ‘kleine’ dingen zorgt en weet wat het beste voor ons is. 

De afgelopen periode heeft ons als gezin dichtbij elkaar gebracht en nog afhankelijker van Hem gemaakt. Hij is ons iedere keer op liefdevolle en geduldige wijze nabij geweest! Voor de kinderen wordt het leven in Namibië steeds meer vertrouwd. Adam en Zoë, kinderen van Jac-Louis en Gijsbertha, zijn voor Joas en Rhodé fijne speelmaatjes. Daarnaast leren ze ook andere kinderen kennen d.m.v. bijv. de bijbelstudiegroep en buurtcontacten.

Verderop in deze nieuwsbrief hebben we nog wat informatie proberen te bundelen per kopje. We hadden nog veel meer kunnen schrijven, maar dit omvat wel ongeveer de kern van ons leven hier in Gobabis. 

Dank voor het lezen, de belangstelling en voor uw gebed.

Hartelijke groet,
Kees en Linda. Sarah, Leah, Joas, Rhodé en Judah.

Of je roept heel hard ‘zusterrrr’, omdat je het niet meer kunt houden. Ik bijt op mijn onderlip, maar tranen zijn niet te bedwingen. Wat zijn we verwend in onze Nederlandse ziekenhuizen. Op de foto hierboven is te zien hoe ik een poging doe een zwangere vrouw te ondersteunen tijdens persdrang. Ze heeft ons gebeld, omdat ze haar kindje niet wil houden na geboorte. We praten en bidden met haar tussen de weeën door, leggen haar uit hoe de ‘Baby Saver Box’ werkt en proberen haar liefdevol te wijzen op het onschuldige baby’tje wat zo’n grote moederliefde nodig heeft. Dan houdt ze het bijna niet meer, maar iedereen is te druk om haar bij te staan en de twee bevalkamers liggen nog vol… Na een paar minuten bevalt ze van een prachtige zoon. Een dag later belt ze met Gijsbertha. God heeft een wonder gedaan in haar hart. Ze heeft de keuze gemaakt toch het kindje te houden. En dit gebeurde die week nog een keer! In de afgelopen week is gebleken dat geestelijke steun en gebed eraan hebben bijgedragen dat betreffende moeders toch besloten hun kindje te houden. God verhoort de gebeden! 

Kees op school

De eerste kennismaking met de school was met elkaar als gezin. De eerste foto hierboven geeft daar een illustratie van. Daarnaast ben ik een aantal keren op de school geweest ter oriëntatie: een teamvergadering bijwonen, wat administratieve taken uitvoeren, een rondje langs de klassen en als managementteam met elkaar te overleggen. 

De eerste werkzaamheden zullen vooral bestaan uit observeren en ondersteunen/coachen van de leerkrachten en de huidige directie. Erg leuk om te zien dat onderwijs overal hetzelfde is, maar ook dat het met beperkte middelen goed kan gaan. Mooi om op deze kwetsbare plek in een sloppenwijk het Licht van Zijn Koninkrijk te zien! Drie keer per week is er om 07.30 uur in de ochtend een aanbiddingsmoment. Hierbij zijn reeds veel kinderen en de leerkrachten aanwezig. De eerste kinderen beginnen namelijk al om 07.30 uur. De school is afgelopen om 12.00 uur. Alle kinderen krijgen dan eerst een warme maaltijd van de school en gaan dus met een gevulde maag naar huis.

Dank aan God dat het vervoer voorspoedig mocht gebeuren! Het is een groot huis waar we met ons zevenen goed in passen. Wellicht goed om te weten dat de huur van dit huis wordt betaald uit de maandelijkse toelage van de TFC. De kinderen hebben de luxe om te mogen genieten van een zwembad bij het huis. Ook hebben we 2 honden gekocht in een asiel vanwege gezelligheid, maar ook voor een stukje veiligheid. De meeste mensen hier op het dorp hebben dat ook. 

Kennismaking met de plaatselijke kerk

Wat ons verbaasde toen we hier kwamen, is de hoeveelheid kerken die je aantreft. Eigenlijk vergelijkbaar met de kerkelijke groeperingen in Nederland. Daarnaast zijn er ook veel kleine gemeentes in de sloppenwijk, vaak ook met hun eigen stamtaal. Op de onderstaande foto is te zien dat we op bezoek zijn bij de San-people. Deze mensen spreken hun eigen taal met speciale klakgeluiden m.b.v. hun tong. Dit wordt dan weer vertaald door de man rechts op de foto in het Afrikaans. Dat is voor ons gelukkig steeds beter te volgen😉. Mooi om te zien en te ervaren hoe deze mensen in eenvoud, maar ook met veel vreugde God aanbidden en grootmaken! Zij zien het als een voorrecht dat wij deel uit willen maken van hun gemeente. We zullen hierin ook Gods wil voor ons aftasten als het gaat om de aansluiting bij een bepaalde gemeente hier in Gobabis.

Steun de familie Matze financieel

Kees & Linda zijn als zendingswerkers compleet afhankelijk van giften. Daarom wordt het zeer gewaardeerd als u hen (maandelijks) wilt steunen in de vorm van een financiële gift. Dit kan door op de onderstaande knop te drukken of door zelf een bedrag over te maken naar NL40 RABO 0314 6894 51 t.n.v. Light for the Children NL.