In het ziekenhuis 1

Het gebeurt elke maand wel een keer dat ik 's avonds of 's nachts gebeld wordt, in ieder geval na acht uur als het al donker is. Die tijd wil ik eigenlijk niks meer doen, soms kan ik nauwelijks meer m'n ogen open houden en voelt het alsof ik geen zinnig woord kan uitspreken.
En dan komt de oproep met vraag, 'kan Lucy (dat is mijn naam hier) alsjeblieft naar het ziekenhuis komen?'
Eerste gedachte is NEE. En dan kijk ik naar m'n man en dan is m'n tweede gedachte én een zeker weten JA ik kan.
Gelukkig vragen ze nooit of ik wil. Ik wil namelijk nooit in de avond of nacht naar het ziekenhuis.

Ik ben stiekem een klein beetje bang van die lange, lelijke en kapotte gangen. Die lucht die er hangt, die mensen die er rondlopen, de problemen, het verdriet. Niet aangenaam, zeker niet wanneer ik eigenlijk in m'n bed wil liggen. Die tijd wil ik eigenlijk afschakelen van een hectische dag en niet wéér geconfronteerd worden met ellende.

Toch moet ik.

Ik ga dan biddend want ik ben leeg, heb geen zin en voel me zo afhankelijk. Ik heb dan zoveel wijsheid nodig, zoveel liefde, geduld, geloof en hoop; de juiste woorden op de juiste tijd.

Ik besef dan steeds weer dat ik niet voor mezelf leef. Ik ben hier met een reden.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik in één van die gangen. Mezelf ernstig toe te spreken.
Het is weer een les voor mij: ik leef niet voor mezelf.