Wanneer Adam z'n avondritueel start, begint het vragenrondje over oorlog en soldaten. Dit is al een paar weken aan de gang en ik doe alsof het heel normaal is.
'Mama, is daar in ons land ook soldate?'
'Waar slaap die soldate?'
Kan soldate ook kinders seer maak?
'Wanneer gaan die oorlog hier kom?'
Ik probeer zo goed en gebalanceerd mogelijk te antwoorden.
Niet teveel details maar ook geen leugens.
Mijn zoon van 5 wil de waarheid weten, ik zie hem denken en de puzzel bouwen na elk antwoord en voordat de volgende vraag komt.
Op zulke momenten wens ik dat ik mijn kind kon beschermen tegen gevaar en angst, maar besef ik ook dat ik mijn kind beter sterk kan maken, geestelijk sterk voor de geestelijke strijd die we nu al elke dag strijden. Dat hij leert hoe hij bewapend moet zijn.
Altijd zijn ogen op Jezus te houden, altijd te kiezen voor het Licht en altijd te geloven en te vertrouwen.
Dan is er geen angst maar vrede, want dan ervaart mijn zoon God heel dichtbij.
Wanneer dan de aardse strijd begint, is mijn zoon gereed, want Zijn Redder is nabij en helpt hem én wacht op hem in het nieuwe Jerusalem. Dan is er voor altijd vrede en blijdschap.
En ik, ik moet dagelijks een voorbeeld voor hem zijn. Dat is wat ik nu kan doen.
Reactie plaatsen
Reacties