Zodra de maatschappelijk werker vraagt of we voor een kindje kunnen zorgen zegt m'n hoofd NEE en m'n hart JA.
Tegenstrijdig maar steeds weer het geval. In mijn hoofd hebben we genoeg werk om te doen en zie ik geen kans.
Gelukkig wint het hart in zulke gevallen, want het blijft een voorrecht!
Een voorrecht om een kindje na een trauma liefde te mogen geven,
te verzorgen,
te beschermen,
mee te praten.
Dat voorrecht wil ik niet mislopen.
Adam en Zoë delen ook van hun liefde, zorg en aandacht. Zij genieten elk klein mensje dat weer bij ons bivakkeert. Zoentjes en knuffels delen zij graag uit!
Zij volgen onze voetsporen en dat motiveert mij nog meer!
Wat een voorrecht!
Ps. Z'n hoofdje staat er bewust niet op, omdat de zaak nog te onduidelijk is. Beetje meer privacy.
Reactie plaatsen
Reacties