Ik zoek nog steeds het antwoord.
Na bijna 10 jaar in het zendingswerk betrokken te zijn, heb ik het nog niet.
Ik weet eerlijk gezegd ook niet of het antwoord er wel is.
Toch blijf ik ernaar opzoek. Vooral na een paar dagen rust aan zee. Dan ben ik nog meer opzoek.
De vraag is: wanneer is het genoeg, wanneer zeg ik 'nee'?
Of hoort het bij ons (zendings-)werk?
Of is het niet gewoon allemaal mijn plicht als christen? Los van de roeping.
Het blijft een innerlijke vraag.
Een onderwerp van gesprek tussen mij en mijn man. Gewoon, omdat we het zo graag goed willen doen. We willen onze roeping serieus nemen en dienovereenkomstig handelen.
Dat betekent niet altijd perfecte dagen, maar misschien wel zoals het moet zijn ...
Toch is het soms allemaal teveel.
Dan zeggen we wel 'nee' en dat is nog steeds wennen. En ik wil eigenlijk klaar zijn met wennen.
Ik wil voorbij die fase ...
Eén ding weet ik: het houdt ons afhankelijk van Hem die riep én ons nog elke dag roept.
Dat blijft wel de beste plek ... Misschien heb ik juist daarom het antwoord niet nodig. Dan zoek ik het tenminste elke keer weer bij Hem ...
Kom ik blijf maar in deze fase ...
Reactie plaatsen
Reacties