Elke week is een geschenk en dus genade.
Maar de week die voorbij is, was net anders.
Zondagavond was het een enorme berg. We hadden geen idee hoe we er door moesten komen, hoe we alles moesten organiseren, begeleiden en aanpakken. Hoe we alle onmogelijke dingen moesten laten plaatsvinden. We begonnen maar per dagdeel te plannen. Verder kwamen we niet.

Maar er was genade.

Gedurende alle vergaderingen, counseling-gesprekken, aankopen, organisatie- en managementswerk, koffie- en eetafspraken was daar genade. Zoveel genade. Ik kan het niet beschrijven.

Daar was genade genoeg en we zijn door de week heen. 70 Sponsorkinderen zitten weer op school, sponsors zijn weer benaderd, de Light for the children school is weer open en aan de gang, het huisje voor onze collega's is ingericht, afspraken zijn nagekomen én in de afgelopen week zijn de onmogelijke dingen mogelijk gemaakt door God.

Daar was genade in de vorm van: wijsheid, vrede vreugde, bescherming, voorziening, vriendschap, kwaliteittijd als gezin, gezondheid, creativiteit, teamwork en zo kan ik nog doorgaan.

Eigenlijk wil ik gewoon zeggen dat we een ontzettend Getrouwe en Almachtige Vader in de Hemel hebben!

Hij is getrouw!
Hij geeft genade.
Dankie Here!

Zodra de maatschappelijk werker vraagt of we voor een kindje kunnen zorgen zegt m'n hoofd NEE en m'n hart JA.
Tegenstrijdig maar steeds weer het geval. In mijn hoofd hebben we genoeg werk om te doen en zie ik geen kans.
Gelukkig wint het hart in zulke gevallen, want het blijft een voorrecht!

Een voorrecht om een kindje na een trauma liefde te mogen geven,
te verzorgen,
te beschermen,
mee te praten.
Dat voorrecht wil ik niet mislopen.

Adam en Zoë delen ook van hun liefde, zorg en aandacht. Zij genieten elk klein mensje dat weer bij ons bivakkeert. Zoentjes en knuffels delen zij graag uit!
Zij volgen onze voetsporen en dat motiveert mij nog meer!
Wat een voorrecht!

Ps. Z'n hoofdje staat er bewust niet op, omdat de zaak nog te onduidelijk is. Beetje meer privacy.

We hebben van die dagen dat alles anders loopt dan gepland.
Dan hebben we een afspraak met iemand en die persoon kan ineens niet meer en dan komt er iemand anders die bemoediging nodig heeft.

Of ik denk dat ik uiteindelijk mijn administratie kan doen en dan staat er iemand voor het huis met een hulpvraag.

Of wanneer we een bijbelstudie gepland hebben en er veel mensen uitgenodigd zijn en er komt maar één persoon.

Er zijn zo vaak onderbrekingen en veranderingen in onze planning dat we hebben geleerd om wel te plannen, maar ook om los te laten.
En om in dit alles Gods hand te zien, want elke onderbreking, verandering van planning, of precies die ene persoon die naar de bijbelstudie komt, is geleid door God!
Allles heeft een bedoeling!
Hij leidt ons door de dag heen!
Hij drukt mensen op ons hart die aandacht nodig hebben.
Hij brengt mensen op ons pad ook al denk ik soms dat het niet uitkomt.

Ben ik bereid om mijn planning aan de kant te zetten?
Het los te laten zodat God Zijn werk kan doen? Zodat Zijn wil kan gebeuren?

Ondanks de dagelijkse uitdaging om los te laten, verkies ik Gods planning en niet die van mij!

Na zo'n dag vol verrassingen in onze planning voel ik me meer voldaan dan wanneer ik alles op mijn lijstje kan aftikken.

Laat Hem maar de planning doen. Ik volg én leer elke dag. Loslaten en volgen.

Het is precies zo'n avond waarin ik voel dat ik m'n max bereikt heb. En juist dan komt er een sms binnen die ik niet kan negeren. 'Hi Lucy, dankjewel dat je voor mijn baby zal zorgen. Ik neem de korte route.'
Ik ken haar; haar situatie is extreem moeilijk!

Jac-Louis en ik kijken elkaar aan en weten precies dat er iets gedaan moet worden. Na een hele serie van sms'en en nadat we samen hebben gebeden, klim ik om 23.00 u. in de auto en rij naar de plek waar ze is.
Het is een ander meisje. Eigenlijk is ze een jonge vrouw, maar zoals ze daar loopt zie ik een verloren meisje. Zwijgend rijden we naar huis, zwijgend lopen we het huis binnen en houd ik haar stijf vast. Haar tranen stromen.
Ze vertelt dat haar moeder is overleden.
Nu is ze echt wees....

Ze heeft al anderhalve dag niks gegeten of gedronken, ze heeft een douche en een bed nodig. Gelukkig kunnen we dat in het Lighthouse bieden.

Een paar uur later klim ik dankbaar terug in mijn bed. Ze leeft nog! Er is nog hoop! Bidden jullie mee?

En ondanks mijn eigen moeheid, gaf God precies wat ik nodig had. Liefde en wijsheid.

Genade!

Ik zoek nog steeds het antwoord.
Na bijna 10 jaar in het zendingswerk betrokken te zijn, heb ik het nog niet.
Ik weet eerlijk gezegd ook niet of het antwoord er wel is.
Toch blijf ik ernaar opzoek. Vooral na een paar dagen rust aan zee. Dan ben ik nog meer opzoek.

De vraag is: wanneer is het genoeg, wanneer zeg ik 'nee'?
Of hoort het bij ons (zendings-)werk?
Of is het niet gewoon allemaal mijn plicht als christen? Los van de roeping.

Het blijft een innerlijke vraag.
Een onderwerp van gesprek tussen mij en mijn man. Gewoon, omdat we het zo graag goed willen doen. We willen onze roeping serieus nemen en dienovereenkomstig handelen.

Dat betekent niet altijd perfecte dagen, maar misschien wel zoals het moet zijn ...

Toch is het soms allemaal teveel.
Dan zeggen we wel 'nee' en dat is nog steeds wennen. En ik wil eigenlijk klaar zijn met wennen.
Ik wil voorbij die fase ...

Eén ding weet ik: het houdt ons afhankelijk van Hem die riep én ons nog elke dag roept.

Dat blijft wel de beste plek ... Misschien heb ik juist daarom het antwoord niet nodig. Dan zoek ik het tenminste elke keer weer bij Hem ...

Kom ik blijf maar in deze fase ... 

Ik werd gebeld met de vraag of we slaapplek voor vier kinderen hadden. Uhhhmm ... officieel niet aangezien er al extra mensen in huis zijn, maar we zullen een plan maken. Dus ja, we hebben slaapplek. Het is maar voor één nachtje.

Om 21.30 u. stonden ze op de stoep. Vier kleine kinderen, in het donker, met twee maatschappelijk werksters. Na een lange reis te hebben gemaakt van een klein gehuchtje buiten het dorp naar ons huis stonden ze daar. Niet wetend wie ze voor zich hebben. Ik bijt op m'n tong.

Ik nam alle kinderen mee naar binnen. En wilde eigenlijk al weer huilen.
Iedereen kreeg een plekje aan de keukentafel. Broodjes met pindakaas, stukjes appel en een beker water gaf genoeg energie om nog even de speelkamer te verkennen.
Daar was het ijs gauw gebroken.

Deze vier kinderen creeërden een soort muziek met hun blijde opmerkingen, verrassende kreten en enthousiasme bij het zien van het speelgoed.
Ze waren héél zoet, niet stil, want daarvoor was er teveel nieuws te ontdekken. Ik vroeg me ondertussen af wat er fout met mij is, want m'n ogen blijven niet droog.

En toen moesten ze naar bed. Alle vier kregen een plekje naast elkaar, in het kantoor deelden ze twee matrassen op de grond. Samen bidden, aai over de bol en toen gingen de lichten uit.

Beetje vreemd om naar bed gebracht te worden terwijl er in de kamer naast je zoveel mooi speelgoed ligt...

Zij waren de volgende ochtend ook de eersten die hun verschijning in de speelkamer maakten.

Wanneer ik speelgoed wil weg doen, zal ik aan deze vier kinderen denken. Het vele speelgoed maakt voor hen een verschil.
Ze waren even echt kind!

En ik weet ook weer dat ik gewoon mens ben en niet van plastic, m'n tranen zitten hoog wanneer het aankomt op kinderen in nood.

De winter is voorbij, de lente is begonnen.
Nieuw leven aan de bomen en struiken. Nieuwe geuren in de lucht, het is lente.

Het is een contrast als ik kijk naar de woestijngrond en daar tussen een doornboom of -struik met de mooiste en de heerlijkste zoetgeurende bloesem. Dit van een boom of struik met de langste en pijnlijkste doornen...

En zo is het leven soms ook. Zoveel moois en fijns temidden van zoveel uitdagingen en verdrietige situaties.

Waar leg ik mijn focus?
Op de doornen die er het hele jaar zijn?
Of op de bloesem die komt en weer verdwijnt?
Die bloesem die zoveel vrede en vreugde brengt al is het voor een korte periode.

Hou ik vast aan die mooie herinneringen én aan de hoop dat er weer een lente komt?
Of hou ik vast aan al die doornen die nooit verdwijnen?

Ik wil vast houden aan de lente en aan de hoop dat er wéér een lente komt ...
én ... aan de hoop dat er een eeuwige Lente komt!

Deze lieve baby is na 4 weken bij ons te zijn geweest inmiddels bij haar lieve oom en tante. Het is elke keer weer verrassend hoe familieleden hun hart en huis openen voor een nieuw familielid. Dit meisje wordt nu goed en liefdevol verzorgd, waar we erg dankbaar voor zijn❣️

Het ontvangen van vrijwilligers, familie of vrienden is elke keer weer een feest!

Het afscheid nemen is daarentegen zwaar.
Enorm pittig! We stellen het zo lang als mogelijk uit.

Wij ontvangen ze, delen ons leven, delen ons werk, beantwoorden vragen, leggen uit, luisteren en begeleiden.
We investeren. Best veel in meestal een korte periode.

En dan nemen we afscheid.

Dan worden we alleen gelaten.
Alleen gelaten met het werk dat we hebben gepresenteerd.
Alleen gelaten alsof het niks is.
Alsof we het allemaal wel redden. Alsof wij helden zijn.
En dat is confronterend. Dat doet pijn. Ik voel me dan even héél erg alleen op de wereld.
Ergens vér weg bij al mijn geliefden vandaan. Helemaal alleen.

Ik slik, veeg een traan weg, bijt op m'n tong, zwaai en glimlach met een zeer hart.
En toch óók met een zeker weten dat het goed is.

Ik moet hier zijn.
Ik heb geen keuze.
Ik kan hier niet weg.
En ik wíl hier niet weg! 
God Zelf heeft ons hier geplaatst!

Daarom zullen we weer ontvangen.
Daarom zullen we weer delen.
Weer afscheid nemen ... en weer ... én weer,
want dit is ons leven
en het is goed!!

Alle soorten emoties komen aan bod,
Soms tuimelen ze over elkaar heen,
Soms overheerst er één extreem,
Soms kan ik geen woorden geven aan wat ik voel
Dan bevries ik alles even. Dan bijt ik op mijn tong, dan blijf ik maar even stil.

Dan doe ik wat ik moet doen zonder even veel te voelen.
En soms doe ik wat ik moet doen terwijl de tranen vrijelijk lopen,
terwijl de onmacht, vragen en verdriet heftig aanwezig zijn.
Soms staat m’n hart even stil, snak ik naar adem…
soms is het gewoon even heel veel...
Soms heb ik gewoon geen woorden meer.

Doen wat ik moet doen,
met of zonder veel te voelen.
En wanneer de heftige storm even gekalmeerd is,
de crisis voorbij is,
praat ik, vraag ik, deel ik, bid ik.
Dan kalmeer ik…
Dan laad ik weer op voor de volgende storm. Ik geniet dan van de rust die er even is, dan voelt het zoals vakantie terwijl ik werk. En die vakantie is soms een half uur, soms een paar dagen. Hoelang of kort, ik geniet van die vakantie!

Liefhebben is loslaten leerde mijn moeder mij vroeger. En dat zinnetje hoor ik regelmatig terug. Niet alleen ten opzichte van m'n eigen kinderen wanneer ze willen paard rijden, maar vaak ook in ons werk met volwassenen.

Wanneer ik iemand leer kennen, een persoon met veel vragen, te midden van een moeilijke situatie, leer ik loslaten. Want ik krijg de persoon lief.

Ik luister, geef raad, help, ben aanwezig en beschikbaar.
Dat is wat ik wel kan doen.
Ik laat los want ik heb lief.

Ik leer dit elke dag weer te doen zonder forceren. Zonder aan te dringen of te herhalen. Ik maak mijn boodschap duidelijk en laat dan los, want ik heb lief.

Diep in mij wil ik forceren, aandringen en herhalen om zeker te weten dat die persoon mij echt heeft begrepen, maar ik heb lief, dus laat ik los.

Diep in mij wil ik alles op één dag oplossen en het gauw zelf regelen, maar ik laat los, omdat ik lief heb.

Dit blijft één van de moeilijkste lessen voor mij.

Loslaten omdat ik lief heb.
Lief hebben en dus loslaten.

Al is het na 21.00 uur, deze jonge moeder met haar zieke baby moet naar het ziekenhuis; het kindje eet niet meer en heeft hoge koorts. Al waren er nog andere mensen bij haar in huis, iedereen had het te druk en kon niet met haar mee naar het ziekenhuis.
Ik haal ze op en zo gaan we samen. Afhankelijk.

Het is redelijk rustig in het ziekenhuis. We gaan in de rij zitten en wachten tot we geroepen worden om een verpleger te zien.
Terwijl we wachten, spreek ik de moeder moed in om alle klachten te benoemen zodat we echt goed geholpen zullen worden. Ze wordt geroepen en ik blijf zitten. We hadden samen besloten om het zo te doen: zo krijgt zij meer ervaring door alles zelf te bespreken met de verpleger. Ik blijf achter in de hoop dat er echt goed geholpen wordt en we niet weer een keer hoeven te gaan. Ik neem hier een risico, maar de leerervaring is nu voor mij belangrijker dan even alles gauw zelf fiksen. Dus ik blijf zitten.

Terwijk ik zit te wachten, bidden en denken komt er een andere verpleger naar mij toe met de vraag of ik kan helpen vertalen bij een andere patiënt.

Ik loop mee en daar zit achter een gek, licht groen gordijn een patiënt in elkaar gedoken van de pijn. De verpleger spreekt geen van de talen die de patiënt spreekt en daardoor blijft de patiënt ongeholpen en dus in pijn. Ik had de bagage van die patiënt al zien staan in de gang en begreep dat er wordt uitgegaan van een ziekenhuisopname.

In het Afrikaans stel ik een paar vragen en de patiënt antwoordt; ik vertaal het weer in het Engels voor de verpleger en stukje bij beetje wordt het probleem op de letterlijk overvolle tafel gelegd: papieren, boeken, 'dokters gereedschap' en nog van alles wat er rond ligt; één grote chaos.

Ik besef weer eens dat ik met een heel andere cultuur te maken heb. De vragen die er gesteld worden door de verpleger, de manier waarop dit gebeurt, hoe alles er uitziet, de reacties op de antwoorden van de patiënt. Het is anders.

Na een tijdje is mijn hulp overbodig en kan ik mijn plek in de gang weer innemen. Ik heb medelijden met deze patiënt en bid maar weer.

Niet al te lang daarna komt de moeder met haar kindje weer terug en kunnen we in een andere rij gaan zitten en daar wachten we op de apotheker die ergens in het ziekenhuis rondloopt.
Zonder dat we nadenken over de inefficiëntie gaan we maar zitten en wachten we weer.

Gelukkig daagt de apotheker op en krijgen we de medicijnen of tenminste de helft van de voorgeschreven hoeveelheid, want de andere helft is niet op voorraad. Dat gebeurt wel meer: dan is alles op; dan heeft iemand z'n werk niet gedaan en ... dan blijft de plank leeg.

Zo'n avond geeft weer genoeg om over na te denken én om voor te bidden!