Wanneer Adam z'n avondritueel start, begint het vragenrondje over oorlog en soldaten. Dit is al een paar weken aan de gang en ik doe alsof het heel normaal is.

'Mama, is daar in ons land ook soldate?'
'Waar slaap die soldate?'
Kan soldate ook kinders seer maak?
'Wanneer gaan die oorlog hier kom?'

Ik probeer zo goed en gebalanceerd mogelijk te antwoorden.
Niet teveel details maar ook geen leugens.
Mijn zoon van 5 wil de waarheid weten, ik zie hem denken en de puzzel bouwen na elk antwoord en voordat de volgende vraag komt.

Op zulke momenten wens ik dat ik mijn kind kon beschermen tegen gevaar en angst, maar besef ik ook dat ik mijn kind beter sterk kan maken, geestelijk sterk voor de geestelijke strijd die we nu al elke dag strijden. Dat hij leert hoe hij bewapend moet zijn.

Altijd zijn ogen op Jezus te houden, altijd te kiezen voor het Licht en altijd te geloven en te vertrouwen.
Dan is er geen angst maar vrede, want dan ervaart mijn zoon God heel dichtbij.

Wanneer dan de aardse strijd begint, is mijn zoon gereed, want Zijn Redder is nabij en helpt hem én wacht op hem in het nieuwe Jerusalem. Dan is er voor altijd vrede en blijdschap.

En ik, ik moet dagelijks een voorbeeld voor hem zijn. Dat is wat ik nu kan doen.

Elke keer als ik deze vruchtenboom zie, denk ik weer dat ik die boom niet mooi vind.
Dan vraag ik me af waarom die boom er zo lelijk uit moet zien en ook nog dorens heeft.
Dan vind ik het helemaal vreemd dat deze boom toch vruchten kan dragen...

Iets wat lelijk is en tegelijk waardevol is.
Iets waar ik eigenlijk niet van houdt, iets wat er onaangenaam uit ziet, maar toch lekkere vruchten kan dragen.

Zo heb ik soms dagen.
Dagen die niet vloeien,
dagen die niet lekker lopen,
dagen die niet productief genoeg zijn, dagen die oneffectief zijn.

Ik mis dan mijn balans, het maakt mij door elkaar, ik zoek dan weer naar invulling, naar een hoger doel.

Te midden van zo'n akelig gevoel besef ik op zulke dagen dat er waarde is in zo'n dag.
Dat er iets moois uit voort kan komen.
Vruchten te midden van iets lelijks, vruchten te midden van imperfectie....

Die boom heeft zon nodig om te groeien, zon nodig om vruchten te dragen.
Ik heb Zijn licht nodig om te groeien en Zijn licht nodig om vruchten te dragen.

Ik sta niet stil zoals die boom,
Ik heb het gevaar dat ik weg beweeg uit Zijn licht, dan mis ik mijn én Zijn doel voor mijn leven.

Op zulke dagen heb ik Zijn Woord extra nodig want dat is een lamp voor mijn voet en een LICHT op mijn pad. Dan kan ik vruchten dragen,
vruchten temidden van imperfectie.

Afscheid en kruis

Bezoek is heel fijn. En bezoek van ouders helemaal bijzonder fijn, maar dat betekent dat afscheid nemen ook zoveel moeilijker is.

En dat hebben we woensdag weer ervaren 😓.
We hebben 3 heerlijke weken met m'n ouders gehad en waren enorm gezegend, maar nu moeten we weer 'alleen' verder.

En dat voelt als een gemis.
Het voelt als een gedeelte van ons hart dat ontbreekt.
Het voelt als een kruis.

Maar als dit ons kruis is, dan dragen wij dit omdat het Zijn plan met ons leven is.
Niet makkelijk maar wel draagbaar.
En we doen het toch niet 'alleen'.
Jezus is Overwinnaar en Hij is samen met ons. Dat geeft ons troost én weer moed om ons kruis op te nemen en verder te gaan met ons werk.

We gaan verder om licht te schijnen daar waar we zijn geplaatst.
Voor ons is dat in Namibië.
In Gobabis.

Niet makkelijk maar wel draagbaar.

We denken terug aan al de heerlijke weken en genieten van de herinneringen, verhalen en foto's!

En dan is ons hart weer vol dankbaarheid voor het geschenk van ouders, samenzijn, liefde en vrede❣️
Zoveel om voor dankbaar te zijn❣️

Sinds een paar weken ben ik in contact met een vrouw die haar kindje na de geboorte wilde afstaan en vorige week liet ze me weten dat de bevalling begonnen was. Ze vroeg of ik kon komen zodra ze in het ziekenhuis was. Zo gezegd, zo gedaan. Het was een goede eerste ontmoeting. Ze vertelde dat ze twee keer zelf een abortus heeft geprobeerd en toen dit niet lukte, heeft ze besloten om haar kindje af te staan.

Ik heb weer het proces van afstaan in de babybox verduidelijkt, maar ook kon ik met haar het Evangelie delen. Er is hoop want God verandert nooit!

Haar kindje is zaterdagavond geboren en ik ben er samen met een vriendin uit dezelfde cultuurgroep heen gegaan. De enige plek met privacy was de badkamer. Daar vonden we alle drie een plekje om te zitten en hebben we een goed gesprek gehad. We konden haar op Jezus wijzen, dat zij genezing bij Hem nodig heeft én dat het mogelijk is.

Van het begin af was deze vrouw heel zeker dat ze haar kindje zou afstaan, haar situatie was te moeilijk!

Mijn rol in zo'n proces is niet om die moeder van besluit te laten veranderen, maar wel om haar alle kanten van de situatie te laten overdenken.

Zondagochtend kreeg ik een sms dat ze op vervoer aan het wachten was en dat ze het kindje in de babybox zou leggen!

Er gebeurde de hele dag niks. 

Later die middag maakte ik contact met haar en kreeg ik de volgende sms: I am keeping the baby.....I got scared by the fact of realizing that adopting means I will never ever see him again....not even when his all grown up.

(Ik hou de baby... Ik werd bang toen ik me realiseerde dat adoptie betekent dat ik hem nooit meer zal zien... zelfs niet als hij volwassen is.)

Ik heb de maatschappelijk werker laten weten dat deze vrouw in het dorp waar ze woont begeleiding nodig heeft. Zij zal deze moeder verder de nodige begeleiding geven.

Gistermiddag kreeg ik de volgende what's app: I hope you will help me with a name....if possible....you made me see that there is more to life. I am going to achieve a lot this year, I can already feel the change in my mindset and God is busy working.....my little angel baby came to heal all my wounds. (Ik hoop dat je me wilt helpen met een naam....indien mogelijk....je hebt me laten inzien dat er meer is in het leven. Ik ga dit jaar veel bereiken, ik voel de verandering in mijn manier van denken nu al en God is druk aan het werk.....mijn kleine engeltje kwam om al mijn wonden te helen.)

We bidden voor verdere genezing van emotionele wonden en zijn dankbaar dat het kindje bij zijn genezende en gezegende mama kan zijn❣️

We zijn dankbaar dat de babybox op deze manier een verschil kan maken! 🙏

Een slapende baby vasthouden blijft iets bijzonders. Dat zo'n klein mensje twee armen en een kloppend hart nodig heeft, soms een zacht sussende stem wil horen en dan in slaap valt. Af en toe nog een oogje dat half open gaat, mij aankijkt en langzaam weer dicht valt. Alsof het een dankjewel uitspreekt❣

Het feit dat zo'n klein mensje in mijn armen in slaap valt, voelt elke keer weer als een geschenk.
Deze mensjes geven mij eigenlijk zoveel meer dan wat ik hen geef. Zoveel kleine en eigenlijk grote geschenken.

Geschenken...
van vreugde te midden van zoveel ellende,
van vrede te midden van zoveel ruzie,
glimlachjes te midden van zoveel tranen.

Wij ervaren de geschenken! De biologische familie van deze mensjes ervaren nog de gevolgen van de zonde: ellende, ruzie en tranen.
Het blijft voor ons een gebedszaak én tegelijk danken wij de Heere voor Zijn bescherming over deze twee mensjes én de geschenken die zij ons elke dag geven❣

Dit soort berichten schokken toch steeds weer...het kan elk moment van de dag binnenkomen, het komt zonder voorbereiding onder mijn neus, het laat mijn hart sneller kloppen en mijn ogen tranen.

Bijna elke week zijn we in contact met moeders die in zo'n situatie zitten dat ze hun ongeboren baby niet willen. We zijn natuurlijk dankbaar dat ze het kindje niet aborteren maar het blijft schrijnend.

In alle gevallen gaan we een begeleidingsproces samen met die moeder in. We kijken naar haar persoonlijke welstand en dat van haar gezin/familie en zoeken samen naar een geschikte oplossing. Als ze besluit om het kindje toch zélf te houden en dan houden we haar in de gaten na de geboorte van het kindje. 

Het belangrijkste in al deze situaties is het delen van het Evangelie! Er is zoveel onkunde, zelfs in een land waar de meeste mensen zich christen noemen 😪!

Het is alsof wij het licht mogen aanzetten, zodat de moeder haar leven in een ander perspectief kan gaan zien, het eeuwigheidsperspectief. We kunnen hoop brengen, want God leeft en Zijn genade is onbeschrijflijk!

We kunnen steeds weer een gesprek afsluiten met hoop en dan moet ik berusten, want ik kan zaaien maar niks laten groeien...

Maar er is Hoop want Hij leeft en Hij zal nooit veranderen!

Genade!!! Onbeschrijfelijk groot! 🙏❣

Een paar keer 'wow' in deze foto.
Natuurlijk mijn twee kiddies op de voorgrond en dan als je goed kijkt de bloemetjes daarachter.
Jullie weten niet dat dit stukje tuin nauwelijks water krijgt. En toch bloeit er regelmatig iets, bloemen in de woestijn. WOW!

Terwijl ik lam op de bank hang, veel slaap en rust, vraag ik me af wat deze 'onvruchtbare' tijd, voor vruchten zal opleveren.

Wat ik nu leer is om moeilijke tijden ook te omarmen, vrede te maken met onproductieve dagen en alles uit handen te geven.

Ik kijk uit naar de bloemen die zullen gaan bloeien.

Dat het mogelijk is, is een feit in mijn achtertuin!

Mensen vragen hoe we het volhouden om voor een tweeling te zorgen naast al het andere werk.
Het korte antwoord is: GENADE.

Het lange antwoord is:
We krijgen energie door te geven. Geven van onze tijd, aandacht, nachtrust, knuffels, zoentjes en zorg. Eigenlijk is het een geven van onze liefde.

Door liefde te geven wordt je nooit moe, het verveelt nooit en het is nooit te veel.

Vooral als het gaat om kleine mensjes zoals dezen die zoveel te kort zijn gekomen. Het geeft zoveel energie wanneer wij een glimlachje krijgen, de zachte babystemmetjes horen en die nieuwsgierige oogjes zien rond kijken. Ik ben dan al lang vergeten dat m'n nachten erg gebroken zijn. Liefde is onvoorwaardelijk.

Liefde uit genade. Genade door de liefde van onze Schepper en Onderhouder!

❤️🙏

Nieuw leven laat mij stil staan.
Ik vertraag en vergeet werk en doelen van die dag.
Het is alsof er even geen boze wereld buiten is.
Gewoon stil staan.
Bewust kijken.

Of het nu een plant is die nieuwe bladeren krijgt,
zo mooi, fris en groen;
of dat het een pas geboren baby'tje is;
of dat het Adam en Zoë zijn die zulke groeisprongen maken.

Die momenten van 'stil staan' zijn speciaal:
het zijn mijn oplaadmomenten!

Even alleen...
het mooie, onschuldige, nieuwe, frisse ...
zien, ruiken en voelen.
Even geen lelijke woorden,
moeilijke vergaderingen,
bizarre situaties
maar LEVEN, onschuldig leven.

Leven dat God aan ons allemaal wil geven!

Vandaag ben ik extra dankbaar voor leven,
voor een huis gevuld met leven!

GENADE!

#dankbaar #leven #crisisopvang #babymeisjes #tweeling #teljezegeningen #genade

Voor de mensen die denken dat ik het heel zwaar heb, of heel zielig ben, zover van familie en vrienden, hier een foto van iemand die heel blij en dankbaar is.

Mijn hart maakt een sprongetje als ik die kleine lijfjes zie en hen zie leren en spelen in een gezonde omgeving.

Ik wil soms heel hard springen en roepen van dankbaarheid als ik zie hoe zij elke dag een bord eten krijgen bij de school.

Ik kan dan soms ter plekke gaan huilen van blijdschap en dankbaarheid, maar dan bijt ik heel hard op m'n lip.
Heel hard.
Want deze kleine mensjes zullen mijn tranen nooit begrijpen.

Dan dank ik God voor mijn werk, mijn leven, mijn gezondheid, elke gift die komt. Dat ik op deze manier een heel klein verschil kan maken in een klein groepje mensen en mensjes.
Dan huil ik van dankbaarheid.

Leven in een vreemd land. Begrijpen zal ik het nooit. Er mee leven wel.

Is het een straf? Nee dat niet. Wel moeilijk.

De taal, de cultuur (of beter gezegd culturen), het klimaat, hoe mensen reageren, opvoeden, eten, kopen, onderwijs geven, begroeten, de processen. Alles verloopt anders. Elke dag. Elk moment.

Ben ik er aan gewend? Ja en nee. Zal ik er ooit aan wennen? Ja en nee.

Het blijft anders. Dat zal altijd zo blijven.
Zal ik ooit alles gaan begrijpen? Zal ik altijd de drang hebben om mensen beter te leren?
Of leg ik mezelf erbij neer?
Dat laatste geloof ik niet. Kan ik ook niet. Dan maar blijven dromen over beter en anders.
Elke dag, elk moment.

Ik geniet het anders. Elke dag, elk moment.

#Leven in een andere cultuur
#dankbaar
#zending

De meeste mensen houden vakantie in december omdat het dan zomervakantie is, maar dat werkt voor ons minder goed, want juist in december zijn er zoveel kinderen die hulp nodig hebben. Zodoende hebben wij gedurende de zomervakantie lekker hard gewerkt.

Drie keer in de week hadden we een groep van maximaal 12 kinderen bij ons. Meestal sponsorkinderen maar soms waren er 1 of 2 straatkinderen ook bij. Het was goed om op deze manier aan de verhouding te werken. De kinderen kregen gelegenheid om onschuldig binnen of buiten te spelen, tuinwerkjes te doen en gezellig samen te zijn. Elke dag waren de maaltijden natuurlijk een hoogtepunt en het was voor mij eigenlijk zo speciaal om een grote pan met eten gaar te maken en te weten dat de kinderen het zo genieten.

Adam en Zoë vonden zoveel speelmaatjes geen probleem natuurlijk en genoten van al de kinderen op het erf.

Inmiddels zijn alle kinderen weer naar school terug en is het wat dat betreft rustiger voor ons, maar zoals het altijd gaat, als de ene storm voorbij is, zitten we in de volgende en zo is dat nu ook.

De Light for the Children school heeft dit jaar weer wat meer aandacht van ons gekregen. We hebben ons voorgenomen om oom Henk in het nieuwe jaar meer bij de school te ondersteunen dan wij in de voorgaande jaren gedaan hebben. De behoefte voor meer leiding en structuur is groot en daar kunnen wij een rol in spelen. Het is wel hard werken en er zijn veel uitdagingen, maar we ervaren dat dit nu onze focus voor het jaar moet hebben. Het is niet de bedoeling dat wij de leiding overnemen, maar juist om mee te denken met het managementteam om de dingen beter te organiseren, zodat zij het kunnen blijven volhouden.

Een praktisch voorbeeld van een beetje chaos ;)

Er zouden eigenlijk op maandag, de eerste schooldag nog 3 onderwijzers moeten aangesteld worden, maar met een beetje moeite konden we het samen met het management vrijdagavond afhandelen en was de derde onderwijzer aangesteld. Alle nieuwe onderwijzers waren pas diezelfde dag gevraagd om voor een sollicitatiegesprek te komen ;)

En zo zijn er heel veel interessante verrassingen waar we bij de school voor komen te staan. We blijven maar rustig ademhalen, gewoon doorgaan, plannen maken en roeien met de riemen die we hebben.