Ik werd gebeld met de vraag of we slaapplek voor vier kinderen hadden. Uhhhmm ... officieel niet aangezien er al extra mensen in huis zijn, maar we zullen een plan maken. Dus ja, we hebben slaapplek. Het is maar voor één nachtje.

Om 21.30 u. stonden ze op de stoep. Vier kleine kinderen, in het donker, met twee maatschappelijk werksters. Na een lange reis te hebben gemaakt van een klein gehuchtje buiten het dorp naar ons huis stonden ze daar. Niet wetend wie ze voor zich hebben. Ik bijt op m'n tong.

Ik nam alle kinderen mee naar binnen. En wilde eigenlijk al weer huilen.
Iedereen kreeg een plekje aan de keukentafel. Broodjes met pindakaas, stukjes appel en een beker water gaf genoeg energie om nog even de speelkamer te verkennen.
Daar was het ijs gauw gebroken.

Deze vier kinderen creeërden een soort muziek met hun blijde opmerkingen, verrassende kreten en enthousiasme bij het zien van het speelgoed.
Ze waren héél zoet, niet stil, want daarvoor was er teveel nieuws te ontdekken. Ik vroeg me ondertussen af wat er fout met mij is, want m'n ogen blijven niet droog.

En toen moesten ze naar bed. Alle vier kregen een plekje naast elkaar, in het kantoor deelden ze twee matrassen op de grond. Samen bidden, aai over de bol en toen gingen de lichten uit.

Beetje vreemd om naar bed gebracht te worden terwijl er in de kamer naast je zoveel mooi speelgoed ligt...

Zij waren de volgende ochtend ook de eersten die hun verschijning in de speelkamer maakten.

Wanneer ik speelgoed wil weg doen, zal ik aan deze vier kinderen denken. Het vele speelgoed maakt voor hen een verschil.
Ze waren even echt kind!

En ik weet ook weer dat ik gewoon mens ben en niet van plastic, m'n tranen zitten hoog wanneer het aankomt op kinderen in nood.

De winter is voorbij, de lente is begonnen.
Nieuw leven aan de bomen en struiken. Nieuwe geuren in de lucht, het is lente.

Het is een contrast als ik kijk naar de woestijngrond en daar tussen een doornboom of -struik met de mooiste en de heerlijkste zoetgeurende bloesem. Dit van een boom of struik met de langste en pijnlijkste doornen...

En zo is het leven soms ook. Zoveel moois en fijns temidden van zoveel uitdagingen en verdrietige situaties.

Waar leg ik mijn focus?
Op de doornen die er het hele jaar zijn?
Of op de bloesem die komt en weer verdwijnt?
Die bloesem die zoveel vrede en vreugde brengt al is het voor een korte periode.

Hou ik vast aan die mooie herinneringen én aan de hoop dat er weer een lente komt?
Of hou ik vast aan al die doornen die nooit verdwijnen?

Ik wil vast houden aan de lente en aan de hoop dat er wéér een lente komt ...
én ... aan de hoop dat er een eeuwige Lente komt!

Deze lieve baby is na 4 weken bij ons te zijn geweest inmiddels bij haar lieve oom en tante. Het is elke keer weer verrassend hoe familieleden hun hart en huis openen voor een nieuw familielid. Dit meisje wordt nu goed en liefdevol verzorgd, waar we erg dankbaar voor zijn❣️

Het ontvangen van vrijwilligers, familie of vrienden is elke keer weer een feest!

Het afscheid nemen is daarentegen zwaar.
Enorm pittig! We stellen het zo lang als mogelijk uit.

Wij ontvangen ze, delen ons leven, delen ons werk, beantwoorden vragen, leggen uit, luisteren en begeleiden.
We investeren. Best veel in meestal een korte periode.

En dan nemen we afscheid.

Dan worden we alleen gelaten.
Alleen gelaten met het werk dat we hebben gepresenteerd.
Alleen gelaten alsof het niks is.
Alsof we het allemaal wel redden. Alsof wij helden zijn.
En dat is confronterend. Dat doet pijn. Ik voel me dan even héél erg alleen op de wereld.
Ergens vér weg bij al mijn geliefden vandaan. Helemaal alleen.

Ik slik, veeg een traan weg, bijt op m'n tong, zwaai en glimlach met een zeer hart.
En toch óók met een zeker weten dat het goed is.

Ik moet hier zijn.
Ik heb geen keuze.
Ik kan hier niet weg.
En ik wíl hier niet weg! 
God Zelf heeft ons hier geplaatst!

Daarom zullen we weer ontvangen.
Daarom zullen we weer delen.
Weer afscheid nemen ... en weer ... én weer,
want dit is ons leven
en het is goed!!

Alle soorten emoties komen aan bod,
Soms tuimelen ze over elkaar heen,
Soms overheerst er één extreem,
Soms kan ik geen woorden geven aan wat ik voel
Dan bevries ik alles even. Dan bijt ik op mijn tong, dan blijf ik maar even stil.

Dan doe ik wat ik moet doen zonder even veel te voelen.
En soms doe ik wat ik moet doen terwijl de tranen vrijelijk lopen,
terwijl de onmacht, vragen en verdriet heftig aanwezig zijn.
Soms staat m’n hart even stil, snak ik naar adem…
soms is het gewoon even heel veel...
Soms heb ik gewoon geen woorden meer.

Doen wat ik moet doen,
met of zonder veel te voelen.
En wanneer de heftige storm even gekalmeerd is,
de crisis voorbij is,
praat ik, vraag ik, deel ik, bid ik.
Dan kalmeer ik…
Dan laad ik weer op voor de volgende storm. Ik geniet dan van de rust die er even is, dan voelt het zoals vakantie terwijl ik werk. En die vakantie is soms een half uur, soms een paar dagen. Hoelang of kort, ik geniet van die vakantie!

Liefhebben is loslaten leerde mijn moeder mij vroeger. En dat zinnetje hoor ik regelmatig terug. Niet alleen ten opzichte van m'n eigen kinderen wanneer ze willen paard rijden, maar vaak ook in ons werk met volwassenen.

Wanneer ik iemand leer kennen, een persoon met veel vragen, te midden van een moeilijke situatie, leer ik loslaten. Want ik krijg de persoon lief.

Ik luister, geef raad, help, ben aanwezig en beschikbaar.
Dat is wat ik wel kan doen.
Ik laat los want ik heb lief.

Ik leer dit elke dag weer te doen zonder forceren. Zonder aan te dringen of te herhalen. Ik maak mijn boodschap duidelijk en laat dan los, want ik heb lief.

Diep in mij wil ik forceren, aandringen en herhalen om zeker te weten dat die persoon mij echt heeft begrepen, maar ik heb lief, dus laat ik los.

Diep in mij wil ik alles op één dag oplossen en het gauw zelf regelen, maar ik laat los, omdat ik lief heb.

Dit blijft één van de moeilijkste lessen voor mij.

Loslaten omdat ik lief heb.
Lief hebben en dus loslaten.

Al is het na 21.00 uur, deze jonge moeder met haar zieke baby moet naar het ziekenhuis; het kindje eet niet meer en heeft hoge koorts. Al waren er nog andere mensen bij haar in huis, iedereen had het te druk en kon niet met haar mee naar het ziekenhuis.
Ik haal ze op en zo gaan we samen. Afhankelijk.

Het is redelijk rustig in het ziekenhuis. We gaan in de rij zitten en wachten tot we geroepen worden om een verpleger te zien.
Terwijl we wachten, spreek ik de moeder moed in om alle klachten te benoemen zodat we echt goed geholpen zullen worden. Ze wordt geroepen en ik blijf zitten. We hadden samen besloten om het zo te doen: zo krijgt zij meer ervaring door alles zelf te bespreken met de verpleger. Ik blijf achter in de hoop dat er echt goed geholpen wordt en we niet weer een keer hoeven te gaan. Ik neem hier een risico, maar de leerervaring is nu voor mij belangrijker dan even alles gauw zelf fiksen. Dus ik blijf zitten.

Terwijk ik zit te wachten, bidden en denken komt er een andere verpleger naar mij toe met de vraag of ik kan helpen vertalen bij een andere patiënt.

Ik loop mee en daar zit achter een gek, licht groen gordijn een patiënt in elkaar gedoken van de pijn. De verpleger spreekt geen van de talen die de patiënt spreekt en daardoor blijft de patiënt ongeholpen en dus in pijn. Ik had de bagage van die patiënt al zien staan in de gang en begreep dat er wordt uitgegaan van een ziekenhuisopname.

In het Afrikaans stel ik een paar vragen en de patiënt antwoordt; ik vertaal het weer in het Engels voor de verpleger en stukje bij beetje wordt het probleem op de letterlijk overvolle tafel gelegd: papieren, boeken, 'dokters gereedschap' en nog van alles wat er rond ligt; één grote chaos.

Ik besef weer eens dat ik met een heel andere cultuur te maken heb. De vragen die er gesteld worden door de verpleger, de manier waarop dit gebeurt, hoe alles er uitziet, de reacties op de antwoorden van de patiënt. Het is anders.

Na een tijdje is mijn hulp overbodig en kan ik mijn plek in de gang weer innemen. Ik heb medelijden met deze patiënt en bid maar weer.

Niet al te lang daarna komt de moeder met haar kindje weer terug en kunnen we in een andere rij gaan zitten en daar wachten we op de apotheker die ergens in het ziekenhuis rondloopt.
Zonder dat we nadenken over de inefficiëntie gaan we maar zitten en wachten we weer.

Gelukkig daagt de apotheker op en krijgen we de medicijnen of tenminste de helft van de voorgeschreven hoeveelheid, want de andere helft is niet op voorraad. Dat gebeurt wel meer: dan is alles op; dan heeft iemand z'n werk niet gedaan en ... dan blijft de plank leeg.

Zo'n avond geeft weer genoeg om over na te denken én om voor te bidden!

Het gebeurt elke maand wel een keer dat ik 's avonds of 's nachts gebeld wordt, in ieder geval na acht uur als het al donker is. Die tijd wil ik eigenlijk niks meer doen, soms kan ik nauwelijks meer m'n ogen open houden en voelt het alsof ik geen zinnig woord kan uitspreken.
En dan komt de oproep met vraag, 'kan Lucy (dat is mijn naam hier) alsjeblieft naar het ziekenhuis komen?'
Eerste gedachte is NEE. En dan kijk ik naar m'n man en dan is m'n tweede gedachte én een zeker weten JA ik kan.
Gelukkig vragen ze nooit of ik wil. Ik wil namelijk nooit in de avond of nacht naar het ziekenhuis.

Ik ben stiekem een klein beetje bang van die lange, lelijke en kapotte gangen. Die lucht die er hangt, die mensen die er rondlopen, de problemen, het verdriet. Niet aangenaam, zeker niet wanneer ik eigenlijk in m'n bed wil liggen. Die tijd wil ik eigenlijk afschakelen van een hectische dag en niet wéér geconfronteerd worden met ellende.

Toch moet ik.

Ik ga dan biddend want ik ben leeg, heb geen zin en voel me zo afhankelijk. Ik heb dan zoveel wijsheid nodig, zoveel liefde, geduld, geloof en hoop; de juiste woorden op de juiste tijd.

Ik besef dan steeds weer dat ik niet voor mezelf leef. Ik ben hier met een reden.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik in één van die gangen. Mezelf ernstig toe te spreken.
Het is weer een les voor mij: ik leef niet voor mezelf.

Deel 2

De uitdagingen van het leven met een straatkind.

Wij denken dat elk straatkind een huis nodig heeft. Tenminste, dat was jaren geleden nodig voordat ze de straat opgingen.

Nu weet ik het niet zo goed.

De vrijheid van de straat is sterker dan een warm bed, genoeg om te eten, liefde en aandacht.
De vrijheid van de straat is een verslaving geworden.

Regels horen daar niet bij. Je doet wat je zelf wilt. Je bent eigen baas ongeacht je leeftijd.

Je bent zelfstandig.
Je onderneemt zelfstandig, geen afspraken of overleg.
Het is heel vrijblijvend.

Wat hebben Jac-Louis en onze collega veel moeite gedaan om deze 14 jarige jongen te bereiken, te beinvloeden, te helpen, maar het enige wat hij wil doen, is waar hij zelf zin in heeft.
Daar gaan waar hij iets kan krijgen zonder teveel vast te zitten.
Daar blijven totdat het iets te veel wordt en dan loopt hij weer.

Het leven van een christen IS GEEN vrijblijvend leven!
En dat is eigenlijk het diepste probleem.
Deze jongen heeft een overgave nodig, een verandering van hart, een totale omkeer. Bekering.

En daar bidden we nu voor. Dat is nu de investering die wij kunnen doen.
Bidden.

Er is nog hoop, want hij leeft nog en Hij leeft! 🙏

Bidden jullie mee?

Om een kind in je huis te nemen dat niet gewend is aan vier muren is een grote uitdaging.

We hielden vanaf het begin in gedachten dat hij elk moment kon weglopen, elk moment iets kon stelen, elk moment kon ontploffen. Vier  dagen ging het uitzonderlijk goed. Wel zagen we af en toe een traan...
Dan dacht ik 'zeker gemis van: vrienden, eigen gewoontes, bang voor het onbekende, moe van het vreemde'.
Want alles gaat anders in ons huis, het tegenovergestelde van het leven op straat. Het tegenovergestelde van wat hij 14 jaar lang kent.

We hadden heerlijke momenten, spelletjes doen, fietsen, hardlopen, bijbellezen, schoolwerkjes, zingen, kletsen; het leek soms zo normaal. Alsof hij er altijd al was, alsof het onze oudste zoon was, alsof we een normaal gezin waren.

Toch niet, na vier van dit soort normale, vreemde dagen: donderdagmiddag om half vijf liep hij weg. Eén moment was hij alleen en nam hij de benen.

We willen hem eigenlijk weer ophalen, van de straat plukken en het wéér proberen. Gewoon omdat wij het beste voor hem willen..., maar is het bij ons het beste voor hem?

Wanneer Adam z'n avondritueel start, begint het vragenrondje over oorlog en soldaten. Dit is al een paar weken aan de gang en ik doe alsof het heel normaal is.

'Mama, is daar in ons land ook soldate?'
'Waar slaap die soldate?'
Kan soldate ook kinders seer maak?
'Wanneer gaan die oorlog hier kom?'

Ik probeer zo goed en gebalanceerd mogelijk te antwoorden.
Niet teveel details maar ook geen leugens.
Mijn zoon van 5 wil de waarheid weten, ik zie hem denken en de puzzel bouwen na elk antwoord en voordat de volgende vraag komt.

Op zulke momenten wens ik dat ik mijn kind kon beschermen tegen gevaar en angst, maar besef ik ook dat ik mijn kind beter sterk kan maken, geestelijk sterk voor de geestelijke strijd die we nu al elke dag strijden. Dat hij leert hoe hij bewapend moet zijn.

Altijd zijn ogen op Jezus te houden, altijd te kiezen voor het Licht en altijd te geloven en te vertrouwen.
Dan is er geen angst maar vrede, want dan ervaart mijn zoon God heel dichtbij.

Wanneer dan de aardse strijd begint, is mijn zoon gereed, want Zijn Redder is nabij en helpt hem én wacht op hem in het nieuwe Jerusalem. Dan is er voor altijd vrede en blijdschap.

En ik, ik moet dagelijks een voorbeeld voor hem zijn. Dat is wat ik nu kan doen.

Elke keer als ik deze vruchtenboom zie, denk ik weer dat ik die boom niet mooi vind.
Dan vraag ik me af waarom die boom er zo lelijk uit moet zien en ook nog dorens heeft.
Dan vind ik het helemaal vreemd dat deze boom toch vruchten kan dragen...

Iets wat lelijk is en tegelijk waardevol is.
Iets waar ik eigenlijk niet van houdt, iets wat er onaangenaam uit ziet, maar toch lekkere vruchten kan dragen.

Zo heb ik soms dagen.
Dagen die niet vloeien,
dagen die niet lekker lopen,
dagen die niet productief genoeg zijn, dagen die oneffectief zijn.

Ik mis dan mijn balans, het maakt mij door elkaar, ik zoek dan weer naar invulling, naar een hoger doel.

Te midden van zo'n akelig gevoel besef ik op zulke dagen dat er waarde is in zo'n dag.
Dat er iets moois uit voort kan komen.
Vruchten te midden van iets lelijks, vruchten te midden van imperfectie....

Die boom heeft zon nodig om te groeien, zon nodig om vruchten te dragen.
Ik heb Zijn licht nodig om te groeien en Zijn licht nodig om vruchten te dragen.

Ik sta niet stil zoals die boom,
Ik heb het gevaar dat ik weg beweeg uit Zijn licht, dan mis ik mijn én Zijn doel voor mijn leven.

Op zulke dagen heb ik Zijn Woord extra nodig want dat is een lamp voor mijn voet en een LICHT op mijn pad. Dan kan ik vruchten dragen,
vruchten temidden van imperfectie.